Στα stoRies, οι πρωταγωνιστές είστε εσείς!!!! Τις δικές σας ιστορίες, θα μοιραζόμαστε και θα σχολιάζουμε!!!! Με «πειραγμένα» λίγο τα ονόματα και τις καταστάσεις και με μια δόση χιούμορ ίσως και σαρκασμού, θα επικοινωνούμε όλα όσα συμβαίνουν στις ζωές μας!!! Εσείς εξιστορείτε, εγώ με μεγάλη χαρά δημοσιεύω την ιστορία σας και την μοιραζόμαστε με τους φίλους – ακροατές του ΔΡΟΜΟΣ 89,8!!! Μέσα από τα κείμενα ο καθένας σας, θα διαβάσει κομμάτια της δικής του ζωής…, καταστάσεις που έχει βιώσει… που έχει ξεπεράσει… που παλεύει να διώξει …που θυμάται και γελάει ή ακόμα που μισεί να απολαμβάνει…
Περιμένω τις ιστορίες και τα σχόλια στο info@dromosfm.gr
Φιλί μεγάλο
Ράνια
«Ήπια καφέ με την Εύη», μου πέταξε απότομα η Ελένη και κόντεψα να πνιγώ με μια γουλιά καπουτσίνο. Πριν μιλήσω, ασυναίσθητα έψαξα για κανένα σημάδι- απομεινάρι αυτής της συνάντησης.
«Δεν μαλώσαμε. Απλώς τα είπαμε», μου ξεφούρνισε η Ελενίτσα με ένα πικρό χαμόγελο.
Πέντε χρόνια είχαν να συναντηθούν με την Εύη. Φίλες καλές, έκαναν πολύ παρέα. Μοιράζονταν ανησυχίες, διακοπές, διασκέδαση… Η Εύη ήταν εκείνη που συμβούλευε την Ελένη όταν πάνω στο θυμό της, όλο και χώριζε τον Χρήστο.
Η Ελένη είναι από τη φύση της εκρηκτική, ανυπόμονη και πεισματάρα. Το αντίθετο από την Εύη. «Εύη, θα χωρίσω. Δεν ξέρω… περνάω φάση. Τον αγαπάω το Χρήστο αλλά δεν ξέρω… Θα του πω τέρμα».
Αυτές οι κουβέντες γίνονταν αμέτρητες φορές και πάντα η Εύη, αφού άφηνε την Ελένη να ξεσπάσει, την απαριθμούσε τις καλοσύνες του Χρήστου και της έφερνε στα συγκαλά της!!!! Στην τελευταία τους συνάντηση, το σκηνικό επαναλήφθηκε… Μόνο που η παρορμητική Ελένη, είχε ήδη προλάβει τα μαντάτα στον Χρήστο της!!! «Τέλος… του το είπα. Δεν πάει άλλο. Είμαι αποφασισμένη αυτή τη φορά. Αυτή η σχέση θα περάσει στο παρελθόν», είπε με ύφος αρτίστας…Εκ των υστέρων συνειδητοποίησε, ότι η Εύη δεν εναντιώθηκε, όπως έκανε άλλοτε στις εκρήξεις της περί χωρισμού.
Ένα μήνα μετά η Ελένη, το είχε μετανιώσει. Αφήστε δηάδή, που της «σφύριξαν», ότι είδαν τον Χρήστο με μια μελαχρινή. Στο καφέ που είχαν κανονίσει με την Εύη τα είπε και ξεθύμανε. «Ε! βέβαια δεν πέρασε ένας μήνας και ο κύριος βρήκε αντικαταστάτρια. Ήταν που θα έπεφτε στα πατώματα…».
Μούγκα, η Εύη. Μόνο ένα: «αφού δεν τον αγαπάς τι σε νοιάζει;», ψιθύρισε. Απόρησε για δευτερόλεπτα η Ελένη με την αντίδραση, αλλά τώρα άλλο την έκαιγε… «Αχ, βρε Εύα λάθος μου που χωρίσαμε. Θα τον πάρω τηλέφωνο», νιαούριζε η Ελένη αλλά σε δευτερόλεπτα έπαιρνε και πάλι φωτιά «Χα… Δεν με ξέρει καλά εμένα ο Χρηστάκης… Άκου βγαίνει με άλλη… Αλλά, να σου πω Ελένη μου, την λυπάμαι κι αυτή. Που να ξέρει η κακομοίρα ότι μετά τη δική μου πόρτα, βγαίνει μαζί της. Γιατί με παίρνει και μου ζητάει να είμαστε πάλι μαζί… αλλά όχι… όχι δεν θα πέσω τόσο εύκολα. Για back up την έχει μωρέ….».
Ξαφνικά το Ευάκι ζωντάνεψε. Από κλαίουσα και χαμηλοβλεπούσα άρχισε τις αποκαλύψεις: «Ξέρω ποια είναι και που θα πάνε αύριο για ποτό». Ήξερε, ή καλύτερα ήθελε, η Ελένη να πάει.
Η πρώτη γνωστή φυσιογνωμία που είδε, μπαίνοντας στο μπαράκι ήταν της Εύης. Το πρώτο γνωστό… χέρι που είδε, να την κρατά τρυφερά από τη μέση ήταν του Χρήστου.
Το πρώτο δυνατό χαστούκι που έδωσε ήταν στην Εύη. Το στομάχι του Χρήστου κέρδισε την μπουνιά. Εξηγήσεις δεν δέχτηκε ποτέ.
«Ούτε τώρα;» την ρώτησα.
«Δεν την άφησα», μου απάντησε και έβγαλε από την τσάντα της έναν φάκελο. «Της ευχήθηκα να ζήσουν».
«Μα, προχθές ο Χρήστος σου έλεγε…», πήγα να της θυμίσω.
«Εκείνη όμως, δεν θα το μάθει ποτέ», με διέκοψε βουρκωμένη.
Χαμογέλασα και πήρα τον φάκελο, ο οποίος κατέληξε στον κάδο σκουπιδιών του μαγαζιού . Άλλωστε το… τραπέζι δεν άντεχε το βάρος.
